wtorek, 17 stycznia 2012

Ćwiczenia wykorzystywane w RZS

Program rehabilitacji powinien skupić się na:

- zapobieganiu powstawaniu deformacji
- korekcji powstałych zniekształceń
- w miarę możliwości wzmocnienie siły mięśniowej i uelastycznianie struktur okołostawowych
- kompensacji.

W okresie zaostrzeń główną uwagę należy skupić na zapobieganiu zniekształceniom narządu ruchu. W tym czasie chory podświadomie przyjmuję pozycję przynoszącą ulgę w bólu, funkcjonalnie jednak niekorzystną. Rolą fizjoterapeuty jest korygowanie postawy i zapobieganie jej wadliwemu utrwaleniu.

Niezmiernie ważnym elementem terapii jest zapewnienie odpowiedniego łóżka oraz pozycji w czasie snu. Zaleca się leżenie na prostym materacu, bez poduszek z kończynami górnymi w lekkim odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej, lub też w przywiedzeniu i rotacji wewnętrznej, ze zgiętymi stawami łokciowymi.
Kończyny dolne wyprostowane w stawach biodrowych i kolanowych, staw skokowy w pozycji pośredniej, stopa podparta i zabezpieczona przed zgięciem podeszwowym.

W leżeniu tyłem wskazane jest podkładanie wałeczków pod odcinkiem lędźwiowym i szyjnym.
Chory w miarę możliwości powinien układać się bokiem i przodem.
Bardzo bolesne stawy można na czas odpoczynku unieruchomić w miękkich ortezach, co zabezpieczy je przed przykurczami. Zaleca się też częstą zmianę pozycji ułożeniowych.
W celu utrzymania zakresu ruchów należy 3 razy dziennie prowadzić ćwiczenia czynno-bierne kończyn górnych i dolnych oraz ćwiczenia izometryczne.

Zmiany spowodowane stanem zapalnym powodują bolesność stawów i tkanek okołostawowych, co z kolei wywołuje odruchowe napięcie mięśni. W efekcie staw zostaje jeszcze bardziej obciążony i przez to bolesny.
Leczenie ma na celu w pierwszym rzędzie przerwanie tego „błędnego koła”. Należy więc zadziałać jednocześnie przeciwbólowo i przeciwzapalnie, rozluźniająco i odciążająco stosując farmako- i fizykoterapię.

W pracy z pacjentem należy uwzględnić okresy zaostrzenia objawów, przejawiające się obrzękami, wysiękiem i bólem stawów, stanami podgorączkowymi oraz okresy remisji.
Stan powierzchni stawowych i uszkodzenie chrząstki określa 4-stopniowa skala Seyfrieda:

1 stopień uszkodzenia stawu – badany wykonuje ruch z obciążeniem kończyny płynnie, w pełnym zakresie
2 stopień uszkodzenia stawu – badany wykonuje ruch w pełnym zakresie, niewielkie obciążenie powoduje ból
3 stopień uszkodzenia stawu – badany wykonuje ruch w odciążeniu płynnie, bez odciążenia ruch wykonywany jest powoli, „skokami”
4 stopień uszkodzenia stawu – badany nie jest w stanie wykonać ruchu czynnego, w warunkach odciążenia ruch wykonywany jest w zakresie mniejszym od biernego zakresu ruchu w danym stawie.

-Przy uszkodzeniach 1 stopnia chory może wykonywać ćwiczenia oporowe, z obciążeniem ½ maksymalnego. Chory może również odbywać dalekie spacery, w razie potrzeby odciążając kończynę przez użycie laski lub kuli.
-Chorzy z 2 stopniem uszkodzenia stawu mogą wykonywać ćwiczenia czynne wolne lub w odciążeniu z oporem.
-Przy uszkodzeniu 3 stopnia zaleca się ćwiczenia w odciążeniu lub w odciążeniu z niewielkim (do 1kg) oporem. Stawy kolanowe w czasie chodu należy odciążyć poprzez zastosowanie stabilizatorów i kul.
-U chorych z uszkodzeniami 4 stopnia, gdy jest taka możliwość stosuje się ćwiczenia w odciążeniu, jeśli stan pacjenta na to nie pozwala należy prowadzić ćwiczenia czynno-bierne i wspomagane.
Dodatkowo u pacjentów z 1 i 2 stopniem uszkodzenia chrząstki w celu zapobiegania przykurczom zaleca się wykonywanie ćwiczeń czynnych wolnych.
  
Przykładowe ćwiczenia:

1.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne wyprostowane, staw skokowy w pozycji pośredniej
Ćwiczenie: krążenie stóp

2.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne wyprostowane, staw skokowy w pozycji pośredniej
Ćwiczenie: zginanie grzbietowe stóp

3.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne wyprostowane, staw skokowy w pozycji pośredniej
Ćwiczenie: naprzemienne zginanie i prostowanie kończyn dolnych w stawach biodrowych i kolanowych

4.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne wyprostowane, staw skokowy w pozycji pośredniej
Ćwiczenie: wyprost kończyny w stawie kolanowym z jednoczesnym zgięciem grzbietowym stopy

5.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne zgięte w stawach kolanowych , stopy oparte o podłoże
Ćwiczenie: unoszenie miednicy aż do wyprostu w stawach biodrowych

6.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne zgięte w stawach kolanowych , stopy oparte o podłoże
Ćwiczenie: unoszenie miednicy aż do wyprostu w stawach biodrowych, następnie naprzemienne prostowanie lewej i prawej kończyny w stawie kolanowym

7.Pozycja wyjściowa: leżenie na boku lewym
Ćwiczenie: obszerne krążenie kończyną dolną prawą, następnie zmiana ułożenia i krążenie drugą kończyną

8.Pozycja wyjściowa: leżenie przodem
Ćwiczenie: naprzemienne zginanie i prostowanie stawów kolanowych

9.Pozycja wyjściowa: leżenie tyłem
Ćwiczenie: wznos kończyn dolnych do leżenie przewrotnego, następnie szybkie przejście do siadu prostego i powrót do pozycji wyjściowej

10.Pozycja wyjściowa: siad prosty
Ćwiczenie: skłon w przód, powrót do pozycji wyjściowej

11.Pozycja wyjściowa: siad prosty
Ćwiczenie: naprzemienne wznoszenie kończyn górnych

12.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane wzdłuż tułowia.
Ćwiczenie: krążenie ramion w przód., krążenie ramion w tył, naprzemienne krążenie ramion w przód, naprzemienne krążenie ramion w tył.

13.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane wzdłuż tułowia
Ćwiczenie: krążenie biodrami

14.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane wzdłuż tułowia.
Ćwiczenie: unoszenie rąk w górę – wdech nosem, opuszczanie rąk w dół – wydech ustami

15.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane wzdłuż tułowia, trzymają kijek
Ćwiczenie: unoszenie kijka w górę – wdech, opuszczanie kijka w dół – wydech

16.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane z przodu trzymają kijek
Ćwiczenie: uniesienie rąk z drążkiem w górę, skłon tułowia w prawo, powrót, skłon tułowia w lewo

17.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane z tyłu trzymają kijek
Ćwiczenie: odchylanie wyprostowanych ramion w tył, powrót do pozycji wyjściowej

18.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane wzdłuż tułowia
Ćwiczenie: odwiedzenie wyprostowanych rąk pod kątem 90° w stosunku do tułowia, kilkakrotne nawracanie i odwracanie dłoni (ruch jak przy wkręcaniu żarówki), powrót do pozycji wyjściowej

19.Pozycja wyjściowa: stanie w lekkim rozkroku, ręce wyprostowane wzdłuż, dłonie splecione
Ćwiczenie: wspięcie na palce, uniesienie rąk w górę – wdech, powrót do pozycji wyjściowej – wydech

20.Pozycja wyjściowa: postawa zasadnicza, stopy zwarte
Ćwiczenie: przeprost w stawach kolanowych z jednoczesnym napięciem mięśni czworogłowych ud i pośladkowych wielkich, następnie rozluźnienie mięśni




 

czwartek, 12 stycznia 2012

Zabiegi Fizykalne w RZS

ZABIEGI FIZYKALNE W RZS

1. Zabiegi termiczne:
- krioterapia miejscowa lub ogólna wskazane przed ćwiczeniami- zimne okłady żelowe, lizaki lodowe
- ciepłolecznictwo- fango, IR, UD, parafina
2. Elektroterapia 
3. Ultradźwięki – fonoforeza
4. Magnetoterapia
5. Wodolecznictwo
6. Elektromagnetyczne pole wielkiej częstotliwości (DKF, Terapuls)


Do zabiegów dobrze działających przeciwbólowo zalicza się krioterapie (miejscową oraz ogólną), działa poprzez  blokowanie zakończeń nerwowych przewodzących ból, co prowadzi do szybkiego jego stłumienia. Skutkiem jest dużo lepsza ruchomość stawów, mogąca się utrzymywać nawet przez dłuższy czas. Zimno działa- przeciwbólowo, przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo, znieczulająco, zmniejsza napięcie, zwiększa fagocytozę. 



Zimnolecznictwo (krioterapia) powtarzane, codziennie przez 3 tygodnie wywierają wyraźny efekt przeciwbólowy, hamują aktywność procesów zapalnych i przyczyniają się do rozluźnienia mięśni. Stwierdzono, ze efekt przeciwbólowy po jednokrotnym skorzystaniu z wpływu zimna utrzymuje sie przez 3-4 godziny. Dobrym efektem stosowania zimna jest także pobudzanie przysadki mózgowej do produkcji hormonu, który zmusza nerki do odkwaszania tkanek, stąd po jakimś czasie objawy chorobowe zmniejszają się.

U chorych z RZS po zakończeniu cyklu 10 zabiegów przy użyciu krioterapii uzyskano skrócenie czasu trwania sztywności porannej, zmniejszenie obwodu stawów, zwiększenie siły chwytu o średnio 30%

Ciepłolecznictwo:
Ciepło już od wielu tysięcy lat stosowano jako środek służący leczeniu reumatyzmu. Ciepło powoduje miejscowo silniejsze ukrwienie i poprzez skórę działa na narządy wewnętrzne. Jednocześnie powoduje zmniejszenie napięcia mięśni, ponieważ działając przez dłuższy czas ciepłem na skórę mięsień w końcu się poddaje i dochodzi do rozluźnienia oraz pobudzenia przemiany materii. W RZS stosowanie ciepła w okolicach stawów przy istniejącej jeszcze aktywności choroby nie jest dozwolone, gdyż może wywołać skokowe pogorszenie. W stadiach nieaktywnych natomiast można je ostrożnie stosować; jest bardzo pomocne zwłaszcza przy napięciach mięśni grzbietu i tkanek okołostawowych.
Ciepło ma dobrą tolerancję w postaciach przewlekłych, pozytywna stymulacja fagocytów.
-Ciepłe kąpiele
-Fango, parafina
-UD
-IR
Przy stosowaniu ciepłolecznictwa trzeba zwrócić szczególną uwagę na to iż ciepło jest obciążeniem dla naczyń krwionośnych, w stanach ostrych ból nasili się, należy kojarzyć tą terapię z ruchem.



W elektroterapii mamy do czynienia z kilkoma rodzajami zabiegów oraz z prądami o różnych częstotliwościach.    
W leczeniu RZS szczególne znaczenie ma jonoforeza. Polega na wprowadzeniu do tkanek siłami pola elektrycznego jonów działających leczniczo. Od celu jaki chcemy uzyskać będzie zależał wybór leku.
Wybrane leki używane w jonoforezie to:


Chlorowodorek lidokainy (+) działanie znieczulające
Chlorek wapnia (+) działanie przeciwzapalne
Jodek potasu (-) rozmiękczający wpływ na blizny
Hydrokortyzon (-) działanie przeciwzapalne
Tolazolina (-) rozszerzenie naczyń krwionośnych

Galwanizacja jest zabiegiem leczniczym, w którym wykorzystuje się prąd stały. Przepływ prądu stałego przez tkanki powoduje wytwarzanie w nich ciepła oraz ich przekrwienie, a także wpływa na zmianę pobudliwości nerwów i mięśni. Galwanizację prądem anodowym stosuje się w celu przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Prąd katodowy wykorzystuje się do leczenia porażeń wiotkich oraz zaburzeń krążenia obwodowego. 

Prądy diadynamiczne (DD) - są to prądy małej częstotliwości powstałe w wyniku nałożenia na prąd stały impulsów prądu zmiennego. Wykazują one silne działanie przeciwbólowe i przekrwienie, zmniejszające napięcie mięśni.

Prądy interferencyjne są to prądy średniej częstotliwości, powstające w wyniku nałożenia się dwóch prądów przemiennych w taki sposób, aby interferencja zachodziła w miejscu procesu chorobowego w głębi tkanek. Pobudzają do skurczy mięśnie szkieletowe, zwiększają przekrwienie tkanek, mają zastosowanie w leczeniu stanów bólowych zwłaszcza dużych stawów.



TENS (Transcutaneous Electrical Nervous Stimulation) jest odmianą elektrostymulacji, wykorzystującą prądy impulsowe o niskiej częstotliwości (1-150 Hz), zbliżonej do częstotliwości prądów fizjologicznych. Każdy rodzaj unerwienia reaguje na inną częstotliwość.
Np.: unerwienie naczynioruchowe, reaguje na częstotliwość 1,5-5 Hz.; Unerwienie mięśni wolno kurczliwych- na częstotliwość 5-25 Hz, szybkokurczliwych na 30-100 Hz (zależnie od typu). Unerwienie czuciowe i autonomiczne - na częstotliwość 8-15 Hz itd.

TENS, zależnie od dobranych parametrów osłabia czucie bólu, zmniejszając ilość sygnałów wysyłanych przez nerwy bólowe do kory mózgowej. Parametry stymulacyjne (częstotliwość, szerokość impulsu, modulacja, czas) mają wpływ na poszczególne typy unerwienia i odpowiednie reakcje efektorów. Specjalnie ukształtowane impulsy, powodują wzmożone uwalnianie do krwiobiegu endorfin - produkowanych przez organizm neurohormonów o działaniu podobnym do morfiny. Endorfiny, łagodzą na wiele godzin czucie bólu i stymulują chore tkanki do regeneracji.
  
W terapii ultradziwiękowej w podobny sposób substancje czynne można wprowadzać do organizmu przez skórę za pomocą zabiegu zwanego fonoforezą.
Ultradźwięki są falami akustycznymi wywierającymi na organizm człowieka działanie mechaniczne powodując mikro masaż tkanek. Mają właściwości przeciwbólowe, przeciwzapalne, zmniejszające napięcie mięśni, rozszerzające naczynia krwionośne, zwiększające przemianę materii.


Magnetoterapia - jest to leczenie polem magnetycznym, które przenika przez całe ciało docierając do każdej komórki. Ubranie ani opatrunek gipsowy nie jest dla niego przeszkodą. Działanie biologiczne pola magnetycznego polega na pobudzeniu oddychania komórkowego i regeneracji tkanek, zwiększając odporność organizmu, poprawiając ukrwienie tkanek, dając efekt przeciwbólowy, przeciwobrzękowy, przeciwzapalny.

Dowiedziono, iż zmienne pole magnetyczne o przebiegu sinusoidalnym stosowane w sposób przerywany wykazuje u większości chorych hamujący procesy destrukcyjne w stawach, ponieważ działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie.

Terapuls to zabieg wykorzystujący działanie impulsowego pola elektromagnetycznego o wysokich częstotliwościach. Prawdopodobnie działanie terapeutyczne wiąże się z wpływem pól na elektryczny potencjał błon komórkowych, powodując zmiany fizykochemiczne na poziomie komórek. Z tego powodu impulsowe pole elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości wykazuje działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz przeciwobrzękowe.

Diatermia krótkofalowa jest to przegrzanie tkanek pod wpływem pola elektrycznego lub pola magnetycznego o wysokiej częstotliwości w celu uzyskania rozluźnienia mięśni. Diatermia nie uszkadza tkanek. Wyróżnia się w niej dwie metody: kondensatorową i indukcyjną. 

Diatermia kondensatorowa wykorzystuje do nagrzania tkanek pole elektryczne. Nagrzewa ona głównie tkanki płytko położone takie jak tkanka tłuszczowa.

Diatermia indukcyjna wykorzystuje do nagrzania tkanek pole magnetyczne, wokół którego zgodnie z prawami Maxwella powstaje wirowe pole elektryczne nagrzewające głównie tkanki głęboko położone takie jak mięśnie. 


W następnej części postaram się przedstawić najczęściej wykorzystywane ćwiczenia usprawniające w Rzs.

piątek, 6 stycznia 2012

REUMATOIDALNE ZAPALENIE STAWÓW- RZS

RZS należy do uogólnionych chorób tkanki łącznej
Inne nazwy tej choroby to:
- gościec przewlekle postepujący,
- polyarthritis reumatoidea,
- RZS
Jest to choroba zapalna, nieropna, uogólniona tkanki łacznej całego ustroju. Stawy obejmuje
najczęściej symetrycznie. Na pierwszy plan wysuwają się zmiany stawowe i zaniki
mięśniowe, ale później zmiany są widoczne w całym organizmie.
Jest to choroba
• przewlekle występująca
• z okresami zaostrzeń
• z okresami remisji.
Zmiany chorobowe wystepują w wielu narządach. Podkreśla się predyspozycje genetyczne i
predyspozycje płci żeńskiej do zachorowania na te chorobę.
Etiologia i patogeneza
Etiologia RZS jest nieznana.
Rozważano możliwosc udziału wirusów różyczki, cytomegali i mykoplazmy. 20 lat temu
zwrócono szczególna uwagę na zakażenie wirusem Epsteina – Barr (EBV), okazało się
bowiem, e 80% chorych na RZS wykazuje obecność przeciwciał na EBV.


 












Artykuł lekarza rodzinnego Marcina Pustkowskiego 
Reumatoidalne zapalenie stawów występuje około 4 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn, a dotyczy około 1-2% całej populacji.
  
Co to jest właściwie reumatyzm? Czy reumatyzm to choroba?

Reumatoidalne zapalenie stawów, zwane niegdyś gośćcem przewlekle postępującym, jest przewlekłą chorobą całego organizmu, z okresami zaostrzeń i remisji (ustąpienia ostrych objawów). W wielu przypadkach choroba ta prowadzi do inwalidztwa, a niekiedy nawet do zgonu.
Przyczyny, czyli samobójczy atak
Reumatoidalne zapalenie stawów (rzs) należy do grupy chorób zwanych autoimmunologicznymi. W schorzeniu tym organizm zwraca się przeciwko samemu sobie. Obiektem "ataku" układu immunologicznego jest on sam, a dokładniej fragment przeciwciała zwany Fc. Nie znamy, niestety, przyczyn takiego stanu. Na pewno wiąże się on z uwarunkowaniami genetycznymi i, być może, z zakażeniem wirusami bądź innymi drobnoustrojami. Czynnikiem bezpośrednio wyzwalającym objawy jest czasem przebyty poród, znaczny wysiłek fizyczny, silny i długotrwały stres, uraz czy zakażenie.

Z takim "samobójczym atakiem" łączy się zawsze odczyn zapalny, który doprowadza do pogrubienia błony maziowej stawów i zniszczenia chrząstki. Zapaleniu ulegają również małe naczynia w całym organizmie. Jest to przyczyna objawów pozastawowych.

Po pierwsze - stawy...
Jak w wielu chorobach przewlekłych, w rzs występuje uczucie rozbicia, skłonność do pocenia, stany podgorączkowe; symptomy te nazywamy ogólnymi albo nieswoistymi.

Jednak najbardziej charakterystyczne dla tej choroby są objawy związane ze stawami. Typowa jest ich lokalizacja w małych stawach dłoni. Zmiany są najczęściej symetryczne. Występuje obrzęk, ból, sztywność, zwłaszcza w godzinach porannych. W zaawansowanych stadiach rzs palce ustawiają się w jednym kierunku (w stronę kości łokciowej). Nazywamy to odchyleniem łokciowym. Charakterystyczne są też zaniki mięśni. Ostatecznie dłoń staje się niesprawna, a drobne stawy usztywnione.

W 20% przypadków pod skórą, szczególnie na łokciach i kolanach oraz w innych miejscach narażonych na ucisk, pojawiają się guzki reumatoidalne. Ze stawami są związane także torbiele Bakera spotykane w dole podkolanowym. Przyczyną powiększenia obwodu kolana jest wtedy przepuklina torebki stawowej.

Inne objawy
W rzs spotyka się również (rzadko) objawy narządowe. Możemy obserwować zapalenie osierdzia, a nawet zmiany w EKG naśladujące zawał serca. Dość często dochodzi też do zapalenia opłucnej. Charakterystyczne mogą być również objawy ze strony oczu - zapalenie spojówek i rogówki, zapalenie twardówki czy nadtwardówki. Zapalenie małych naczyń prowadzi do sinicy, rumienia dłoni, a czasami do martwicy palców.

Powikłaniem rzs bywa skrobiawica polegająca na odkładaniu się patologicznego, powstającego w przewlekłych procesach zapalnych białka w różnych narządach - m.in. w nerkach. Może wtedy dojść do niewydolności nerek i (na szczęście rzadko) do zgonu.


Tabletki...
Farmakologiczne leczenie rzs rozpoczyna się od niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Do tej grupy leków należy m.in.: kwas acetylosalicylowy, indometacyna, diklofenak czy ibuprofen. Jednak ich stosowanie wiąże się z występowaniem wielu działań niepożądanych. Mogą to być zaburzenia żołądkowo-jelitowe, odczyny alergiczne, zaburzenia pracy szpiku (i w rezultacie np. niedokrwistość), zaburzenia pracy układu nerwowego (bóle i zawroty głowy). Niekiedy (na szczęście rzadko) NLPZ wywołują krwawienia z przewodu pokarmowego oraz wrzody żołądka i dwunastnicy.

Drugą grupę stanowią leki modyfikujące proces zapalny, skuteczne w 50-70%. Wydawać by się mogło, że terapię należałoby zacząć od nich. Jednak ich stosowanie wiąże się z jeszcze większą liczbą objawów niepożądanych niż przy NLPZ. Poza tym do pełnego uwidocznienia ich działania potrzeba przynajmniej dwóch miesięcy. Dlatego leczenie rozpoczyna się zwykle od działających prawie natychmiast NLPZ.

Jednym z leków modyfikujących proces zapalny jest sulfasalazyna stosowana na przykład we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Jej działanie, w przeciwieństwie do innych leków, rozpoczyna się stosunkowo szybko. Działania niepożądane to głównie objawy alergiczne oraz nudności, wymioty, bóle głowy i zaburzenia czynności wątroby.

Innym lekiem jest chlorochina. Spotykamy ją głównie w terapii zimnicy (malarii). Jej zastosowanie w leczeniu rzs jest ograniczone przede wszystkim do przypadków o lekkim przebiegu. Niestety i ona powoduje działania niepożądane, zwłaszcza dolegliwości żołądkowo-jelitowe, odczyny alergiczne, a przy długotrwałym stosowaniu - uszkodzenie wzroku (rogówki, siatkówki). Dlatego bardzo ważna jest coroczna kontrola okulistyczna.

Chyba najbardziej znanym środkiem w leczeniu rzs są sole złota. Cały czas zajmują silną pozycję w terapii rzs ze względu na dosyć dużą skuteczność. Dają jednak objawy uboczne: uszkodzenie wątroby, szpiku i nerek, zapalenie skóry i jamy ustnej. Konieczne są okresowe badania krwi i moczu. Przy stosowaniu leków doustnych objawów jest mniej (głównie ze strony układu pokarmowego, np. biegunka).

Podobną do soli złota skuteczność ma też D-penicylamina. Niestety objawy niepożądane (dotyczące skóry, błon śluzowych, szpiku kostnego, nerek, przewodu pokarmowego) występują częściej. Zawsze ważna jest okresowa kontrola moczu i krwi.

Inną dużą grupą leków stosowanych w rzs są leki immunosupresyjne, hamujące wytwarzanie szkodliwych przeciwciał. Niestety, dochodzi tutaj do zaburzenia dzielenia się innych niż limfocyty komórek. Dotyczy to błony śluzowej przewodu pokarmowego, jamy ustnej, włosów. Wskazaniem do ich zalecenia są ciężkie postaci rzs.


...ale nie tylko
Oprócz leków w rzs niezmiernie ważne jest stosowanie fizykoterapii. Wykorzystuje się zimno, ciepło, kąpiele i masaże wodne oraz elektroterapie, masaże i ćwiczenia ruchowe.

Czasami są niezbędne metody zabiegowe: usunięcie ziarniny z błony maziowej stawów oraz zabiegi rekonstrukcyjne i protetyczne. Innym sposobem na usunięcie przerosłej błony maziowej jest wstrzyknięcie do stawów substancji radioaktywnych.


Objawy choroby
  • poranna sztywność stawów,
  • obrzęk (zapalenie) stawu obejmujący co najmniej 3 lub więcej stawów,
  • lokalizacja zmian w nadgarstkach, śródręczu lub w palcach,
  • symetryczność zmian,
  • typowe zmiany radiologiczne,
  • guzki reumatoidalne,
  • obecność czynnika reumatoidalnego.
Jeśli chory spełnia co najmniej 4 z tych kryteriów, to lekarz rozpoznaje reumatoidalne zapalenie stawów.


Jakie badania?
W rozpoznaniu choroby pomocne bywają również badania laboratoryjne. Należy do nich między innymi określanie czynnika reumatoidalnego, który wykrywa się w 70-80%. Jest to przeciwciało skierowane przeciwko innym przeciwciałom. Jednym z najbardziej popularnych badań stwierdzających obecność tego czynnika jest odczyn lateksowy (popularnie "lateks").

W badaniach obserwuje się zmiany charakterystyczne dla przewlekłego stanu zapalnego: wzrost OB, zmniejszenie stężenia żelaza w surowicy, niedokrwistość.

Ważne jest również badanie radiologiczne - najczęściej są to zdjęcia dłoni. Stwierdza się wtedy m.in. osteoporozę, zwężenia szpary stawowej, nadżerki.

Zdjęcia nie powinny być wykonywane częściej niż co 1-2 lata
















niedziela, 1 stycznia 2012

Zespoły posturalne- Ćwiczenia mm. brzucha, grzbietu

Trening mięśni brzucha powinien być poprzedzony rozgrzewką-nie gorszą niż przed treningiem innych partii umięśnienia. Prawidłowa rozgrzewka przed treningiem mięśni brzucha zawiera, poza ćwiczeniami aerobowymi( zwiększającymi temperaturę mięśni)-jak przy innych grupach mięśniowych, także odpowiednie ćwiczenia angażujące dolny odcinek grzbietu- np. skłony, skręty tułowia, krążenia bioder jak również mięśnie prostowniki bioder(bardzo aktywne w treningu mięśni brzucha).


          
















Ćwiczenia wzmacniające mięśnie BRZUCHA

Połóż się na plecach, ugnij nogi w kolanach, ręce połóż wzdłuż ciała z ugiętymi do góry dłońmi w nadgarstkach. Następnie lekko unosimy tułów, maksymalnie napinając mięśnie brzucha.
Dla ułatwienia ćwiczenia można położyć ręce na karku. Pozycję końcową możesz utrzymać przez kilka sekund. Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy


Połóż się na plecach, ugnij nogi w kolanach, ręce załóż za głowę i unoś barki zadzierając brodę do góry. Pozycję końcową utrzymuj w górze przez kilka sekund. Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy z przerwą 15 sekund.




Połóż się na plecach podeprzyj głowę dłońmi i unoś wyprostowany tułów do góry. Masz kilka wariantów w jaki sposób możesz to ćwiczenie wykonać:

- pozycję końcową utrzymuj przez kilka sekund;
- opuszczaj stopy tuż nad podłoże i ruchem rolującym lekko unoś głowę;
- unoś tułów ruchem rolującym, najpierw głowę, potem barki i resztę tułowia
Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy z przerwą 15 sekund. 


Usiądź sobie na podłodze i podeprzyj się z tyłu na lekko ugiętych rękach. Następnie unoś pięty nad podłoże i prostuj nogi do góry, po czym wracaj do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy z przerwą 15 sekund.





Połóż się na plecach podeprzyj głowę dłońmi i unoś głowę nad barki, następnie prowadź raz prawy, raz lewy łokieć do przeciwnego kolana. Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy z przerwą 15 sekund.






Połóż się na plecach, zegnij nogi w kolanach i unieś do góry pośladki tak, aby wszystko tworzyło z tułowiem linię ciągłą. Wyciągnij prostą prawą nogę, następnie kilkakrotnie zginaj ją w kolanie i znowu prostuj. Zgięte kolano zbliżaj do klatki piersiowej. Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy z przerwą 15 sekund na obie strony: raz lewą, raz prawą nogą.









Stań w rozkroku, na lekko ugiętych kolanach, spleć dłonie nad głową i wykonuj głęboki skłon w bok nie skręcając tułowia. W pozycji końcowej możesz pogłębić skłon. Ćwiczenie wykonuj w dwóch seriach po 10 razy z przerwą 15 sekund.