Historia anatomii człowieka

Anatomia człowieka (antropotomia) anthropos- człowiek - nauka o budowie narządów i układów ciała człowieka, wchodzi w skład morfologii i posługuje się metodami na poziomie makroskopowym (np. obserwacji żywych organizmów i badań sekcyjnych zwłok). Jest to anatomia opisowa, zwana też anatomią klasyczną. Zajmuje się ona badaniem i opisaniem narządów, które spełniają wspólną funkcję, oraz poszczególnych części ustroju.

Już w czasach starożytnego Egiptu posiadano dużą znajomość anatomii ludzkiego ciała - miało to związek z balsamowaniem zwłok. W Grecji anatomią człowieka zajmowały się szkoły lekarskie. 

Jednym z najwybitniejszych anatomów starożytności był Hipokrates (460-377r. p.n.e.), który na podstawie licznie przeprowadzanych badań na zwierzętach i ludziach, opracował pierwszy zbiór podstawowych faktów z anatomii. Opisał budowę szkieletu człowieka, przewodu pokarmowego z gruczołami, układu oddechowego, budowę serca, zajmował się mózgiem, narządami zmysłów.

Liczne badania morfologiczne przeprowadzał Arystoteles (384-322r. p.n.e.), uczeń Platona. Od niego zaczyna się historia nauk morfologicznych, był pierwszym anatomem porównawczym, pierwszym twórcą systematyki.

W 320r. p.n.e. słynną szkołę w Aleksandrii otworzył Ptolemeusz, i tam także rozwijana była anatomia. Z tej szkoły wywodzili się znakomici anatomowie Herofilos i Erasistratos. Pierwszy opisał dokładnie budowę przewodu pokarmowego, od niego pochodzi nazwa dwunastnica, rozpoznał naczynia chłonne, rozróżniał żyły i tętnice. Drugi z anatomów aleksandryjskich, rozróżniał nerwy czuciowe i ruchowe.

Obecnie anatomia ściśle wiąże się z fizjologią, poświęcając dużo uwagi funkcji i działaniu poszczególnych narządów. Jest to anatomia czynnościowa. Anatomia i fizjologia stanowią podstawę medycyny, gdyż nie można skutecznie udzielić pomocy w chorobie nie znając dokładnie budowy i czynności organizmu zdrowego.